De dag begon mooi, route 66. Mooi landschap, rustige weg. Maar heel veel regen. Onderweg in de auto broodje gegeten. Maar moest nog wel worden gemaakt. Ik zal de details jullie besparen. Daarna verder op 66. In Willams wilde Marion even naar het toilet en vroeg Annemiek: kijk jij even in het boekje. Annemiek stapte uit en de deur sloeg dicht met de sleutels in de auto, nou niet alleen de sleutels maar alles. Daar stonden wij. Harde wind en regen. Een eettent ingegaan en de behulpzame chef belde vrienden. Daar kwamen 2 oude mannen, van die hunckleberries types, niet te verstaan maar ze gingen met veel geweld het raam proberen open te doen. Na een klein uur gaven ze het op. Ze gingen thuis bellen met de Dodge e dealer. Na uur kwam 1 Hunckleberries terug en zei ze kregen het niet voor elkaar. Oke, weer de beheerder in een motel gevraagd, waar wij binnen mochten zitten of hij de verhuurmij kon bellen. Ja, die zouden iemand sturen, maar wanneer dat wisten ze niet. Daar kwam een Hunckleberry weer terug met een bos sleutels. En hups, de autodeur vloog open. Wat er toen gebeurde........Annemiek vloog die man om zijn nek en gaf hem een zoen, op de wang hoor om misverstanden te voorkomen. Wij waren opgelucht. En hup naar Fladstaff. Daar een Jo-Ann in voor lapjes , nog even gegeten want we moesten nog een stuk rijden naar de skihut. De tom tom zei driekwartier en het werd al donker. Na een kwartier zagen wij het complex liggen. Wat een geluk! Anders hadden wij bij de beren moeten slapen. Al met al een eenerverende dag. De dames liggen nu.