Bryce Canyon

‘What a beautiful day’, the sun was  shining’......

En wij onderweg naar Bryce Canyon met lekkere meezing-muziek ( who the f... is Alice).  Een prachtige dag en een rustige reis want kennelijk was heel Amerika rond de ontbijttafel ‘ happy mothersday’ aan het vieren. We tuften langs kleine plaatsjes en nederzettinkjes en open vlaktes totdat de eerste rode rotsen van Bryce opdoken. Bij het visitorscentrum was het behoorlijk druk waardoor we besloten eerst  de route in het lang gerekte park te volgen. Dus helemaal naar boven gereden en vandaar  terug om zo alle bijzondere uitzichtpunten aan te doen. De rode rotsen in hun bijzondere grillige vormen zijn spectaculair, bij ieder punt opnieuw. Na de tocht naar beneden was het visitorscentrum te bezoeken en daarna reden we naar Panguitch waar we  ons onderkomen hebben  geboekt. Panguitch: een kneuterig stadje waar op zondag kennelijk de ‘ dag des Heren’ wordt gevierd. Anders gezegd: geen kip te bekennen, Vanavond gegeten in het enige restaurant dat open was en daar ontdekt dat hier een quilt-verleden in juni groots gevierd gaat worden. We zijn dus duidelijk een maand te vroeg, helaas!

Page

Vandaag hele dag in page. Eerst uitgeslapen. De moeheid ging toeslaan. Na een uitgebreid ontbijt richting glen canyon dam, eerst eroverheen gelopen, voor mij, marion een uitdaging. In hetinformatiecentrum alles bekeken.

Daarna naar lake med, picknicken. De zon scheen weer geweldig en wij krijgen al,een hele kleur.

Even de walmart in gegaanmaar nog steeds niet om van achterover te vallen. Wij zijn bescheiden.

Net even een forse duik in het zwembad genomen daarna even bubbelen en de dames zijn weer schoon,

Morgen richting bryce.

O ja de mensen die mij kennen weten dat ik een rommelkont ben en annemiek is zeer opruimerig. Zo ergdat ze onze tas met bestek, borden enz. weg heeft gegooid en de vuilnis had laten liggen.

Grandcanyon

Vandaag is het in Amerika nog 10 mei. Nadat we heerlijk geslapen hebben in een kleine skilodge en lekker ontbeten, gingen we onderweg naar de Grand Canyon. De zon scheen en de temperatuur was aangenaam. De lange weg voerde ons door een kaal landschap waar na verloop van tijd de rotsen kwamen. Eerst laag en licht maar langzaam hoger en roder van kleur. Voordat we bij de ingang van het park kwamen was er een mogelijkheid om een film over de Grand Canyon te bekijken: een prachtig opgebouwd verhaal over de eerste mensen, indianen, en de komst van de blanken met schitterende opnames van die gedeelten waar je niet komen kunt, tenzij met een helikopter. In het park zelf leek het wel alsof heel de wereld vakantie had: parkeerplaatsen vol auto’s, campers en bussen.  Veel wandelaars en hikers en tourbussen voor de mensen die snel op een bepaald wandeltraject willen zijn of rechtstreeks naar een uitzichtpunt gingen. Maar... toen dikke zwarte wolken zich samen pakten en het onweer zich aankondigde zijn wij de wandeltrail  teruggelopen en waren we net terug bij de busstop toen de regen met bakken naar beneden kwam. We hadden ook het idee dat de ranchers contact met elkaar onderhielden vanwege de wandelaars die al hoog zaten. Helaas, maar we zijn met de auto verder gegaan in de richting van Page, via de asfaltweg door het park waarbij we nog een aantal uitzichtpunten konden aandoen. Een prachtige natuur, in schitterende kleuren die door het licht veranderen, ongerept en groots. Naarmate we dichter bij Page kwamen werd de  complexheid van de rotsen minder maar niet minder spectaculair en zelfs hier in niet hotel kijken we op de uitlopers. Vanavond heerlijk gebeten bij Big John waar de plaatselijke Dire Straits live zongen totdat wederom de regen losbarstte. Wat jammer want de klanken waren net echt! Morgen een dag in deze omgeving en een volgende nacht in dit leuke hotel.

Flagstaff

De dag begon mooi, route 66. Mooi landschap, rustige weg. Maar heel veel regen. Onderweg in de auto broodje gegeten. Maar moest nog wel worden gemaakt. Ik zal de details jullie besparen. Daarna verder op 66. In Willams wilde Marion even naar het toilet en vroeg Annemiek: kijk jij even in het boekje. Annemiek stapte uit en de deur sloeg dicht met de sleutels in de auto, nou niet alleen de sleutels maar alles. Daar stonden wij. Harde wind en regen. Een eettent ingegaan en de behulpzame chef belde vrienden. Daar kwamen 2 oude mannen, van die hunckleberries types, niet te verstaan maar ze gingen met veel geweld het raam proberen open te doen. Na een klein uur gaven ze het op. Ze gingen thuis bellen met de Dodge e dealer. Na uur kwam 1 Hunckleberries terug en zei ze kregen het niet voor elkaar. Oke, weer de beheerder in een motel gevraagd, waar wij binnen mochten zitten of hij de verhuurmij kon bellen. Ja, die zouden iemand sturen, maar wanneer dat wisten ze niet. Daar kwam een Hunckleberry weer terug met een bos sleutels. En hups, de autodeur vloog open. Wat er toen gebeurde........Annemiek vloog die man om zijn nek en gaf hem een zoen, op de wang hoor om misverstanden te voorkomen. Wij waren opgelucht. En hup naar Fladstaff. Daar een Jo-Ann in voor lapjes , nog even gegeten want we moesten nog een stuk rijden naar de skihut. De tom tom zei driekwartier en het werd al donker. Na een kwartier zagen wij het complex liggen. Wat een geluk! Anders hadden wij bij de beren moeten slapen. Al met al een eenerverende dag. De dames liggen nu.

Vervolg

Omdat we gisteren de quiltzaak The Christmas Goose niet konden vinden, hebben we vanmorgen een nieuwe poging gewaagd.Uiteraard niet nadat we de route eerst kompleet hadden uitgeschreven. En warempel nu ging het het één keer goed en kwamen we tot de conclusie dat we er gisteren heel dichtbij zijn geweest. Leuke zaak, aardige mensen en veel stoffen: dus geslaagd! Daarna een outlet gezocht en daarvoor heel veel moeten rijden, en rijden, en keren en opnieuw..... Arme Marion! Daarna werd het tijd om Las Vegas echt de rug toe te keren en daar waren we niet zo rauwig om. We zijn tot de conclusie gekomen dat dit niet ‘onze’ stad is. Geen gezelligheid, geen allure... We gingen, ook weer na vele omzwervingen, dus naar de volgende stop in Kingman en deden daarvoor de Hoover dam aan. Een magnifiek bouwwerk waar veel mensen op af komen en waar iedere auto/ bus langs een controlepost moet.Eenmaal langs de dam omhoog rijdend ben je een nietig schepsel bij dit complexe bouwwerk en daar ben je met velen die de dam op de gevoelige plaat leggen. De oude weg naar boven bleek afgesloten te zijn en dus moet iedereen dezelfde weg terug. Absoluut de moeite waard! De weg naar Kingman gaat door de woestijn met zand, brokken steen en diverse lage cactussensoorten. Hoe verder je komt, hoe rustiger het op de weg wordt en tegen 17 uur reden we Kingman binnen. Eerst even kijken in dit kneuterige plaatsje en toen ons nachtverblijf gezocht. Langs een Highway èn een spoorrails, maar Marion slaapt al.....

De reis

De reis begon geweldig. We waren snel door de douane . Vlucht klm naar los angeles voortreffelijk. Alleen raar dat je alleen een lunch krijgt.

Maar toen, jippie vliegveld los angeles, verlatingsangst krijg je daar niet. Hup in de rij van een paar km. Na 20 minuten zagen wij wel dat wij nooit de vlucht naar las vegas gingen halen en ja wat dan. Toneelspelen dus, marion had haar brace om en kon niet meer lopen, wij mochten voor. Dat was dus fijn, naar de douane, koffer halen, weer douane en koffer weer inleveren, het staat er eenvoudig maar je maakt heel veel meters. In bus uit bus enz. Maar tevreden kwamen wij aan bij de hal. Maar toen.........het kleine vliegtuigje stond er niet maar een grote boeing, ze hadden bedacht dat dat beter was maar ze waren vergeten dat de piloot dat vliegtuig niet kon besturen. Ja en dan weet je het wel. Moest een nwe crew komen en volgens mij kwam die uit nederland want wij hebben 5 uur moeten wachten. We mochten op een gegeven moment in het vliegtuig en ach alleen maar een piloot geen captain. Ik dacht nog....dat kunnen wij ook neee..... eindelijk kwam er een captain hij kwam niet boven de stoelen uit maar als hij de knoppen maar kan bedienen toch. En ja hoor, perfekte vlucht.

Op vliegveld las vegas mochten wij in lane 7 een auto uitzoeken maar ze waren giga groot.

Ja de verwarring was nog niet weg want in het hotel hadden ze de kamer maar weggegeven, wij konden kiezen , of in 1 bed of in rokerskamer. De keuze was gauw gemaakt. Ach hadden ze toch weer de verkeerde kamer gegeven. Bar erin 2 badkamers sauna zitkamer maar 1 bed. Weer naar beneden. Andere kamer.

De oogjes gingen om 0100 dicht. Wat een reis . Meer dan 24 uur onderweg. Maar dan heb je wel wat.

Vanochtend natuurlijk uitgeslapen.

Wordt vervolgd

Wij gaan weer

Het gaat weer gebeuren, de dames hebben er weer zin in. Wat zijn wij bevoorrecht om dit te kunnen doen.

Wordt een afwisselende reis met quilten, natuur, winkelen, wandelen en veel nieuwe dingen zien.

Op 6 mei beginnen wij in las vegas. Druk daar maar een hele mooie eerste quiltwinkel. Kijk die hebben wij dan al.

Daarna gaan wij de parken in. Maar wij houden jullie natuurlijke op de hoogte van onze reis.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marion